Tekrardan İslamcılık tartışması alevlenir gibi oldu. Aslında İslamcılık yapmayanların İslamcılık üzerinde konuşmalarından ibaret olması nedeniyle aldatıcı bir tartışma. Oysa halihazırdaki durum, İslamcılık atfedilen bir siyasal kadronun, İslamcılığın gerektirdiği ilkelere değil ama kadrolara yaslanması durumundan ibaret. Yani İslamcılıkla prensipleri itibariyle ilgisi olmayan ama şu veya bu şekilde Müslümanları kollamayı amaçlayan bir kadro tarafından Müslümancılık yapılması söz konusu. Bu duruma bakarak İslamcılığın öldüğünü veya siyasal iktidarın İslamcı olduğunu ileri sürmek abesle iştigaldir.

İslamcılık-Müslümancılık farkına vurgu yapan 8 Mayıs 2001 ve 26 Ağustos 2008 tarihli yazılarımdan bu tezi yeniden hatırlatmak için ve zihin karışıklığına karşı önemli bir hatırlatma olacağından dolayı aşağıya alıntılar yapıyorum. 1995 yılından bu yana bu gazetede sürekli yazan biri olarak ilk kez kendi yazımdan alıntı yapmak zorundayım.

‘Müslüman-cı’lık vs. Ä°slamcılık

İslamcılığın siyasal iktidara yürüdüğü, iktidar aygıtlarını (gücünü demek daha doğru) ele geçirmek üzere olduğu varsayıldığı son on yıllık süreç sonunda; kendi tanımının ötekine teslim edilmesi, hatta kendisinin ötekiyle özdeşleştirilmesi gibi ibretlik bir son/uca doğru gidilmektedir. Ödünç kavramlarla başlayan kendini ifade tarzı ödünç kadroların, ödünç ideologların istihdam edilmesine kapı açmış bulunuyor.

‘Postmodern darbe’nin soft darbesi karşısında pes ediveren ilkesizlik, ödünç kavramlara sığınmanın durumu kurtarmaya yetmediÄŸini farketmekte gecikmeyecekti. Ve nevzuhur durum burada kendini gösterecek; ödünç kadrolar devÅŸirilerek, ödünç kavramların ödünç ideologlarca dillendirilmesi gibi nerede duracağı kestirilemeyen bir sürece girilecekti. DevÅŸirilen ‘öteki’ler (kadro ve kavramlar) için durum hiç de bu kadar felsefi mülahazalara imkan tanıyacak kadar karmaşık, çapraşık deÄŸildi. Oynadıkları rolün farkında olarak duruma uygun bir iÅŸ ve misyon icat etmekte gecikilmeyecekti.

Yeni ideolojinin adı icat edilmiÅŸti bile: ‘Müslüman-cı’lık. O artık bir Müslüman-cı olarak kendisine biçilen yeni rolü ateÅŸin biçimde oynamaya hazırdı. Gerçi merkezde tükettiÄŸi itibarı nedeniyle gidecek baÅŸka kapısı da yoktu. Böylece Ä°slamcılık yapmadan Ä°slamcılar’ı kollama misyonu, bize özgü bir pratik akılla formüle edilmiÅŸ oluyordu.

Postmodern darbeyle kavga bitmese de kavgaya neden olan kimlik tanımı buharlaÅŸacak, yeni tanımlar, yeni kimlikler içselleÅŸtirilmeye baÅŸlanacaktı. Ödünç kadrolar bu anlamda hayli iÅŸlevseldi. ‘Kim demiÅŸ bu kızlar…’ ya da ‘kim demiÅŸ falan partililer’ ‘ÅŸunun düşmanı, bunun taraftarı’ ÅŸeklinde baÅŸlayan savunma görünüşte hayli etkin ve bela savan türdendi. Ä°slamcılar’ı savunurken onlara yeni bir kimlik biçmenin, bu kimliÄŸi (gönüllü) benimsetmenin bundan daha pratik ve risksiz yöntemi olamazdı.

‘Müslümancılık’ ya da klan siyaseti

Önce şunu belirtmekte yarar var; belli bir dünya görüşünü temsil eden siyasi bir akım olarak İslamcılık belli iddialara sahiptir ve yeni bir dünya düzeni peşindedir. Bu anlamda İslamcılık hayata ve dolayısıyla siyasete dair kendine özgü proje sunan duruşun, iddianın adıdır.

Tarihsel tecrübesi, dünya tasavvuru, siyasete iliÅŸkin iddialarıyla zengin bir birikimin hülasasıdır. Osmanlı’nın son döneminden bugüne Türk siyasetini belirleyen ve birbiriyle çatışan üç tarzı siyasetten en önemlisidir. Her zaman aktif siyaset tarzı olarak sahnede görünmese de en azından entelektüel ve toplumsal bir hareket olarak gündemimizde olmuÅŸtur. Tüm zaaf ve kazanımlarıyla beraber toplumsal bellekte yeri olan canlı bir dinamizmdir.

AKP’nin muhafazakar saÄŸ bir hareket olarak iktidar oluÅŸunu bu anlamda Ä°slamcı bir siyasetin iktidarı ele geçirmesi olarak yorumlamak çok yanlış bir okuma biçimidir. Zira bu hareketin lider kadrosunun, siyasal programlarının ve söylemlerinin, hepsinden önemlisi de bunca yıllık icraatlarının Ä°slamcılıkla baÄŸdaÅŸtırılması mümkün olmadığı ortada. Bunun tartışılmayacak kadar açık olduÄŸunu kabul etmek gerekir.

Mevcut iktidarın Ä°slamcı bir siyaset deÄŸil, olsa olsa ‘Müslümancı’ bir siyaset izlediÄŸi iddia edilebilir.

‘Müslümancılık’ son derece pragmatist bir siyasi tavrın adı olarak Ä°slamcılığın tam da muhalifi bir duruÅŸu temsil eder. Bugünkü siyasi iktidara en fazla yüklenebilecek iddia ‘Müslümancı’ siyaset tarzı olabilir. Ä°ktidar açısından çok kısıtlayıcı ve kabul edilemez olan bu tanımlama en azından onu destekleyen ve Ä°slamcılıkla karıştıran kitleler ve kadrolar için daha isabetli görünüyor.

‘Müslümancılık’ tam bu noktada bir klan siyaseti olarak ortaya çıkmaktadır. Kültürel anlamda dini rengin ağır bastığı bir gelenekten beslenen, sosyolojik olarak belli bir ekonomik seviyenin altını temsil eden, merkez dışı toplumsal kesimlerin siyasette konum arayışlarının adıdır. Bunu, ideolojik gerekçelerden çok, dayandıkları toplumsal tabanın çıkarlarını, güç arayışlarını siyasete taşıyan bir iktidar arayışı olarak okumalıdır.

Türkiye’deki Batıcı çevreler bu kesimlerle iktidarı, kamusal alanı paylaÅŸmaya niyetli olmadıkları için her türlü kültürel ve toplumsal aidiyeti Ä°slamcılıkla eÅŸ görmeleri tam bir yanılsamadır. Bunların Ä°slamcılığı siyasi iktidar için bir itham aracı olarak kullanmaları Ä°slamcılığın talep ve tasavvurunu da teslim almakta, belli bir kesimin iktidar özlemini, her ne pahasına olursa olsun iktidardan pay alma talebini bir dünya tasavvuru olarak Ä°slamcılık yerine ikame etmelerine yol açmaktadır.

Ýlgili YazýlarDüşünce, Siyaset